Een update na meer dan een maand...

Hola, eindelijk een update na meer dan een maand... ik was of druk en onderweg of de wifi deed het niet en had geen laptop/computer bij de hand.
Ik ben inmiddels (voor de gene die het niet weten) in Sucre, Bolivia. Na de watervallen in Iguazu ben ik met het vliegtuig naar Salta gegaan in het noordwesten van Argentinië, in de buurt bij Chili en Bolivia. In Salta heb ik prachtige landschappen gezien bijv. bergen met zeven kleuren etc.
Vervolgens ben ik met de bus naar San Pedro de Atacama gegaan. Dit is een dorpje in de droogste woestijn ter wereld in Chili en ja hoor... hou je vast, het regende toen ik er was haha... Nee niet zo hard als bij ons of bij de watervallen van Iguazu maar een paar druppels.
In San Pedro heb ik de Death & Moon Valley bezocht (alle foto´s staan op fb)
Prachtige landschappen met veel zand en rots, de volgende ochtend ben ik heeeeel vroeg naar de geisers gegaan. Hier waren we dus met zonsopkomst en het was vreselijk koud en hoog.. pak em beet 4200meter ofzo iets dergelijks? en ja dat is hoog, maar toen was ik nog niet in Bolivia geweest.....
In San Pedro heb ik Megan en Clint ontmoet beide uit Amerika (beiden wat jaartjes ouder dan ik haha) maar heel aardig! Ook heb ik een Nederlands meisje opnieuw ontmoet die ik eerder in Salta had gezien en zij vroeg of ik met haar en twee vrienden mee wilde gaan op de Uyuni trip met een jeep. Dit heb ik gedaan, op maandagochtend begon deze trip.
Drie dagen en twee nachten door de Boliviaanse natuur, met als hoogtepunt op de laatste dag Salar de Uyuni (de grootste zoutvlakte ter wereld)
Dit is denk ik de mooiste trip geweest die ik ooit heb gedaan, laguna`s in alle kleuren: rood, wit, blauw en groen, woestijnen, vulkanen, flamingo`s, lama`s, aparte bomen, rotsen, sneeuw en natuurlijk de zoutvlakte!!! Ik moet er alleen bij vertellen dat de gemiddelde hoogte ong 4500m was met het hoogte punt de eerste nacht... (zonder stopcontacten (!!!!!! belangrijker dan je denkt) en zonder douche..)
De eerste nacht was ong op 5000/5100meter.. en ja dat voel je, in ieder geval IK wel!! Hele nacht barstende koppijn en de volgende nog steeds een beetje last, maar dat neemt niet weg dat het geweldig was! Ook m`n groep was leuk: een Australiër, een Nederlandse, een Amerikaanse, een Duitse, een Noorse en ik. Daarnaast reden we steeds samen met 3 andere jeeps waar ook veel leuke mensen in zaten!
Eenmaal aangekomen in Uyuni (het stadje) wist ik niet wat ik zag, na al het pracht en praal, heb ik denk ik het lelijkste ooit gezien...de buitenwijken van het dorpje, waren niet alleen lelijk er was zoveel plastic afval en 80 procent van de gebouwen waren niet eens af. Het was een soort spookstadje en toen begon het ook nog eens te regenen.
Het centrum viel gelukkig mee en we besloten om hier een nachtje te blijven slapen voordat we doorgingen naar Potosí.
De volgende dag namen we een bus van Uyuni naar Potosí (Megan, Clint en ik) na 1.5uur kreeg de bus een lekke band..............ja hoor welkom in Bolivia. We hebben ong een uur gewacht aan de kant van de weg en gelukkig konden we weer verder. De bussen hier zijn wel een beetje anders dan in Chili/Argentinië, mensen zitten in de gangpaden en er worden producten verkocht in de bus, ook merk je dat de mensen in Bolivia veel traditioneler zijn, veel vrouwen hebben een rok aan en een doek om (met veel bagage in de doek) met veel kleuren, daarnaast hebben ze altijd twee lange vlechten.
Toen we in Potosí aankwamen wisten we niet precies van hoe en van wat... Potosí is een mijnstadje, je kan hier tours doen die je de vreselijke omstandigheden van de mensen die in de mijnen werken laten zien. Ook is er natuurlijk altijd een kans dat de mijnen ontploffen of instorten of zo iets dergelijks.. Kortom ik had er niet zo veel trek in en toen besloten we om een taxi te nemen (na een lunch) naar Sucre. Dan denk je goh wat luxe een taxi voor 2.5uur, en ja dat was het ook best wel! Het was comfi en we betaalde maar (pak em beet) 6euro!!!
Ik ben een week eerder aangekomen in Sucre dan gepland, gelukkig kon ik eerder beginnen met m´n talencursus en m´n vrijwilligerswerk en was er plaats in m´n huis.
M´n huis hier is helemaal goed, er is warm water en de douche is fijn, het is schoon, ik heb een kamer voor mezelf, de moeder is heel lief en vriendelijk en doet er alles aan om mij het gevoel te geven dat ik thuis ben. Ook is er wifi, die beter is dan gemiddeld in Bolivia. (dat zegt niet heel veel hoor... de wifi hier is niet wat ik gewend ben haha)
Over de school ben ik minder tevreden. Ik was nog niet aangekomen of de vrouw die alles regelt wees mij er op dat ik nog 12 dollar moest betalen voor de nacht die ik extra heb geslapen hier.
En hier begint de gekkigheid, ik heb per ongeluk een keer ontbijt gegeten, wat niet inclusief is in mijn ´pakket´. Mijn host-moeder heeft me dit toen verteld (heel vriendelijk) en ik heb mijn excuses aangeboden etc. etc. Ik dacht echt dat het inclusief was omdat iedereen in het huis mij dat vertelde en de moeder het mij bijna in m´n mond duwde haha..
Anyway, de school belt een keer in de week met de gezinnen hoe alles gaat en de moeder had het dus verteld maar gezegd dat alles goed is en geregeld enz. Toch werd ik aangesproken en werd mij heel duidelijk verteld dat ik het had moeten weten en gaf die vrouw mij het gevoel alsof ik een of andere dief was. Ik heb nogmaals mijn excuses aangeboden en gezegd dat ik het ontbijtje terug zal betalen, waarop zij antwoorde dat dat niet nodig is, maar dat ik wel voor ´maar´ 10 dollar per dag!! ontbijt en lunch incl kan hebben dat komt ong neer op 350dollar... Nou nee bedankt, ik bak zelf wel m´n eitje.
De school is alleen maar uit op geld want de moeder krijgt waarschijnlijk maar 4 dollar...

Ten slotte, mijn vrijwilligerswerk, ik ben hier 1,5week geleden mee begonnen. ´s Ochtends ga ik met bus 3 naar het eindpunt, hier is het dagverblijf. De bus nemen hier is trouwens wel anders dan bij ons, je kan overal opstappen en je kan overal uitstappen, je schreeuwt gewoon: PARADA of VOY A BAJAR!!!
Mijn vrijwilligerswerk is leuk, de kinderen zijn heel lief en vinden het vooral leuk om op mijn schoot te zitten, aan m´n benen te hangen of ¡TIO! (oom) te zeggen want zo noemen ze mij.
Communiceren is wel erg lastig, als er eentje aan het huilen is of ze zijn aan het vechten vraag ik wat er aan de hand is maar dan krijg ik een heel verhaal en dan wachten ze op antwoord... maar vaak is dat antwoord ´siiiiii´ of ´no peliar por favor!!´(niet vechten aub).
Soms weet ik niet precies wat ik moet doen op ´het werk´ omdat ik niet echt een doel heb gekregen.
De kinderen zijn twee tot zes jaar, ik probeer ze daarom wat Engelse dingen te leren, denk aan: 1,2,3 bye bye en thank you.

Ik kan even niet op meer verhalen komen, misschien wordt het verslag anders ook iets te lang... haha
Enige wat ik nog wil melden is dat het verkeer hier heel chaotisch is, de bussen zijn heel erg vervuilend en er zijn heeeeeeel veel kinderen op straat die uit school komen!!! De hele dag door, het is daarom super druk op straat + de mensen lopen sloom, de voetpaden zijn smal en niet te vergeten: er is veel lawaai, auto alarmen gaan om de 3 minuten af!! en dat is een heel lied van lawaai!!

Zo denk dat jullie wel een beetje een indruk krijgen van hoe mijn leven er de afgelopen maand uit heeft gezien, maar Sucre is een hele mooie stad en ik zie er naar uit om de rest van Bolivia en Peru te verkennen. Ik hoop dat ik daarvoor nog even wat van me kan laten horen!

Besito (want ze verkleinen alle woorden in Bolivia!!! ALLE WOORDEN!)


PS. excuses voor de eventuele spelfouten, ik heb het niet opnieuw gelezen.